Cliënt-reflecties

De herkenning in de verhalen van cliënten kan soms een stukje isolement weghalen. Want weet dat je met je klachten nooit alleen hoeft te staan. Onze ervaring in het omgaan met dat brede scala aan problemen gaat heel ver, wetende dat jij altijd voorop staat. In de onderstaande beschouwingen van enkele cliënten met een link naar hun hele verhaal (uiteraard anoniem, met goedkeuring en geheel volgens de privacyregels) kun je ook lezen hoe wij met elkaar omgaan in het gehele proces. Wellicht verlaagt het je drempel een beetje.

“Mijn angst was achteraf gezien niet nodig. Je sprak die woorden namelijk niet uit, er kwam geen afwijzing, enkel begrip en steun. Het vertrouwen wat je daarmee won was goud waard voor de therapie en voor mij. Ik merkte hierdoor dat mijn kwetsbaarheid me ook iets moois kon brengen. Ik leerde dat ik mocht en kon zijn wie ik was en zoals ik was.”

Er mogen zijn, echt voelen en kwetsbaarheid. Wat gebeurt er als ik gewoon “ben”? Wat gebeurt er als ik echt ga luisteren naar wat ik voel? En wat gebeurt er als ik me kwetsbaar opstel? Ik vond het vaak zo moeilijk, het voelde eng, soms verdrietig en klein.

Maar vandaag zit ik hier, omdat ik er mag zijn zoals ik ben. Vandaag zit ik hier omdat ik mijn gevoel heb gevolgd. En vandaag zit ik hier omdat ik van mijn kwetsbaarheid mijn kracht maak, om daarmee mijn dankbaarheid naar jou uit te spreken.

Paniekaanvallen, sombere en enge gedachten die niet van mij voelden. Het was verwarrend, donker toen ik mijn therapie bij jou startte. Hoe konden gedachten die zover afstonden van wie ik dacht te zijn, in mijn hoofd zitten? Bang om controle te verliezen, om uit een raam te springen, bang voor messen, voor treinen en treinsporen. Wat gebeurde er in mijn hoofd? Ik begreep er niets meer van. Het voelde beangstigend, eenzaam. Ik had nu zelfs geen controle meer over mijn eigen gedachten.

Jouw uitleg over hoe deze gedachten konden ontstaan gaf inzicht en rust. Ik kon het op die manier enigszins voor mezelf verklaren en begrijpen waardoor de ergste druk er vanaf ging. Het was fijn dat alles hier gewoon uitgesproken kon worden. Zonder dat ik me “gek” voelde. Het maakte me minder donker en alleen.

“Ik ga niet met mijn vader praten” zei ik stellig en eigenwijs aan het begin van de therapie. “Jij hoeft niets te doen wat je niet wilt”, zei je tegen me. “Oké mooi, top”, dacht ik, “daar ben ik dan meteen vanaf!”. Het puzzelstukje dat jouw reactie op dat moment heel belangrijk zou zijn voor de rest van de therapie, viel voor mij later op zijn plek.

Geduld, respect en ruimte is namelijk wat ik kreeg en voelde tijdens de therapie om tot mijn besluit te komen om toch het gesprek aan te gaan met mijn vader. Ik kreeg de tijd om mijn eigen keuze te maken, die van mij zou zijn en van mij zou voelen. Ik mocht er zijn en wist dat ik het verdiende en het recht had om uit te spreken wat me verdriet had gedaan. Ik ben trots op ons dat we die situatie zo hebben kunnen laten draaien. Wat voor iets moois hebben we daarmee samen bereikt.

Je gaf me de tijd en het vertrouwen om me open te stellen naar jou toe. De tijd om me veilig genoeg te voelen om beetje bij beetje meer te vertellen over de relatie tot m’n vader. Het vertrouwen om je te vertellen over de verdrietige herinneringen en pijnlijke woorden die er waren uitgesproken over mijn gewicht en lichaam.

Geen oordeel. Alles mocht er zijn. Zelfs de spanning, of misschien juist wel de spanning. Vaak iedere keer weer opnieuw wanneer ik deze kamer binnenstapte. De spanning bereikte z’n piek wanneer de focus op mijn lichaam lag, het liefst wilde ik die momenten alleen maar wegrennen en vluchten.

En weet je Bart, heel eerlijk…..Ik was denk ik bang dat je misschien de woorden zou gaan herhalen die mijn vader ooit zei als het over mijn lichaam ging. Dik, niet mooi. Moeilijk, heel moeilijk vind ik het om dit uit te spreken. Ik vind namelijk dat ik je met die gedachte te kort deed. Maar het was een deel van mijn proces en het was zoals het was.

Mijn angst was achteraf gezien niet nodig. Je sprak die woorden namelijk niet uit, er kwam geen afwijzing, enkel begrip en steun. Het vertrouwen dat je daarmee won was goud waard voor de therapie en voor mij. Ik merkte hierdoor dat mijn kwetsbaarheid me ook iets moois kon brengen. Ik leerde dat ik er mocht en kon zijn wie ik was en zoals ik was.

Van verdrietig onzeker meisje, naar mooie, krachtige volwassen vrouw. Worstelen met zichzelf, haar lichaam, het verleden en de toekomst. Het kleine meisje, die op dat moment nog mijlenver van mij afstond, kreeg de ruimte. De ruimte om af en toe weggestuurd te worden door mij, de ruimte om er af en toe gewoon te zijn. Ik kreeg de ruimte om haar eenzaamheid en verdriet te voelen en te erkennen, hoe moeilijk ook. En om uiteindelijk het gesprek met haar aan te gaan en het kleine meisje in mij te omarmen.

“Ik zie 30 meter verderop een meisje staan, in een witte jurk, met haar rug naar me toe”, zei je tegen me. Die opmerking maakte indruk en ontroerde me. Ik wilde op dat moment alleen maar naar haar toe lopen en haar een knuffel geven. Ik was toen net begonnen aan een liefdevolle brief vanuit mij, naar dat kleine, lieve, soms stront eigenwijze maar o zo leuke en mooie meisje toe. Dankjewel dat je me de mogelijkheid hebt gegeven dit te doen en de brief voor te lezen tijdens de laatste therapiesessie. Het is 1 van de meest mooie en waardevolle dingen die ik ooit heb gedaan.

Ik ben goed zoals ik ben. Zelfs, of misschien wel juist, mijn lichaam en gewicht. Bij Melanie en Anne-Rose heb ik afgelopen weken therapieën afgerond met de bewustwording en acceptatie dat ook dat deel van mij goed is zoals het is. Het voelde als een bevrijding, de druk was weg, er kwam rust. Dat maakte veel los. Overvallen en ontroerd werd ik toen ik op dat moment maar 1 iemand naast me voelde staan. Het kleine meisje, ik had al een tijdje niet meer aan haar gedacht. Ze kwam zo vaak voorbij tijdens deze therapie.

Door na jaren te kunnen zeggen dat mijn gewicht goed is zoals het is en te kunnen voelen dat mijn lichaam mooi is inclusief haar mooie imperfecties, geef ik haar, en dus ook mezelf, het laatste ontbrekende stukje terug van wat ze verdient. De cirkel is hiermee ronder dan rond.
Het omarmen van het kleine meisje in de therapie bij jou, was voor mijn gevoel een essentieel onderdeel van mijn proces, om op deze manier de therapieën af te kunnen ronden.

De Floralaan, het begin van een hoofdstuk. Psycho, het einde van een hoofdstuk. Ik voel me dankbaar voor het feit dat ik je 10 jaar geleden heb mogen leren kennen. Met deze brief rond ik deze mooie reis af. Het is tijd voor nieuwe hoofdstukken. Alle waardevolle gesprekken, mooie herinneringen en inspiratie neem ik mee met me de toekomst in. Ik ben trots op wat wij samen als team hebben bereikt.

“Je bent een mooi mens”, zei je tegen me tijdens de laatste therapiesessie. Ik zit hier nu om jou te bedanken voor deze fijne en mooie woorden. Voor de therapie die zoveel voor mij heeft betekent en voor het zijn van een betrokken en inspirerende therapeut. Dank je wel voor alles, je bent een mooi mens.

“Je leerde, motiveerde, inspireerde. Jouw vertrouwen in mij, liet mijn vertrouwen in mezelf groeien.
Dankbaar ben ik voor alles wat ik van jou heb mogen leren.
Het heeft me een mooier en rijker mens gemaakt, dank je wel.”

Melanie,

Van klein meisje naar volwassen vrouw en alles daartussenin. Jij zag mij worstellen, vallen en opstaan. Jij zag mij groeien.
Je leerde mij mijn lichaam liefdevol te omarmen, met al haar mooie imperfecties.
Je liet mij de symboliek van mijn littekens zien.
Jij leerde mij trots te zijn op mijn lichaam.

Regie (terug)nemen, autonomie, losmaken, deze mooie levenslessen leerde je me.
Je leerde me klein meisje Sanne bij de hand te nemen in plaats van haar weg te sturen op de momenten dat ik daarin wankelde.
Je motiveerde mij om mijn eigen pad te kiezen en te bewandelen.
“De liefde niet”; de wandeling van M, een bron van herkenning en inspiratie, dankjewel voor het delen.

Wie wil ik zijn als vrouw, als mens, waar sta ik voor? Jij liet mij ontdekken en inspireerde mij.

Mijn worsteling met mijn lichaamsbeeld, seksuele geaardheid, kinderwens, verbinding, het volwassen zijn. Jij zag het allemaal voorbijkomen.
Soms wankelde alles, stond alles op zijn kop, eventjes…
Jij leerde mij verbinden zonder angst. Verbinden met Kim, als volwassen vrouw.

Jij leerde mij te vertrouwen op mijn innerlijke waarden.
“Je bent een goed genoege dochter, partner, vrouw, mens”. Je schreef het voor me op, het ontroerde me toen ik het voelde.
Het meest dierbare en waardevolle wat ik als klein meisje en als volwassen vrouw van je heb geleerd.

Je leerde, motiveerde, inspireerde. Jouw vertrouwen in mij, liet mijn vertrouwen in mezelf groeien.
Dankbaar ben ik voor alles wat ik van jou heb mogen leren.
Het heeft me een mooier en rijker mens gemaakt, dank je wel.

Veel liefs,
Sanne

“Toen ik hier kletsnat binnen stapte vanuit een grijs gebied, voelde ik dat men er hier droog en warm bij zat. Even had ik schrik en twijfelde ik: Wilde ik hier wel blijven zitten? Er waren echter geen priemende ogen of oordelen, mijn jas werd aangenomen. Langzaamaan droogde ik hier wat op.”

Stille strijd

Ken je het gevoel na een stortvloed van regen, wanneer je kletsnat een huis, winkel of restaurant instapt, bijna gênant vanwege jouw kletsnatte gewaad, waar iedereen droog en warmpjes zit? Priemende, vaak nietszeggende blikken. Je voelt de kou, maar bent in een warme ruimte, bij mensen die niet door een stortbui zijn gegaan. Je voelt je net even anders. Een metaforische vergelijking van een stille strijd, waarin velen zich begeven.

Nog steeds vliegen nieuwsberichten omtrent schrijnende, heftige gebeurtenissen ons om de oren. Daarnaast lezen we veel ontroerende, bijzondere en positieve berichten. Wit en zwart wisselen elkaar geregeld af, bijna in balans. Maar nog nooit heb ik nieuwsberichten gelezen over de grijze situaties.
De stille strijd, waar zoveel mensen zich in bevinden. Scrollend door social media zal de gedachte vaak passeren: “Moet het dan heftiger zijn voor mensen die mijn strijd erkennen”?
“Of moet ik juist harder mijn best doen om het naar de positieve kant te trekken; juist doen alsof alles wel gaat”?

Heftige gebeurtenissen worden vaak alleen belicht op het moment zelf of na een heftige gebeurtenis. Maar al die maanden, jaren eromheen. Waar blijft het licht dat daarop schijnt?

In veel gevallen staat de omgeving hier niet meer bij stil als de tijd verstrijkt, terwijl de tijd juist na de grootste shock even stil komt te staan.

Toen ik hier kletsnat binnen stapte vanuit een grijs gebied, voelde ik dat men er hier droog en warm bij zat. Even had ik schrik; wilde ik hier wel blijven zitten? Er waren echter geen priemende ogen of oordelen, mijn jas werd aangenomen. Langzaamaan droogde ik hier wat op.

De tijd in dit gebouw leek ook stil te staan, maar op een andere manier. Er werd met aandacht, stilte, blikken, warmte en rust een hoop bijgekleurd samen met de mensen die hier binnenstapten.

Ik sta inmiddels dankzij de warmte, liefde, aandacht, en kleur weer buiten. Mijn gewaad zal nog geregeld doordrenkt worden door stortbuien, maar dan denk ik aan de warmte en kleur die ik hier binnen heb gezien en glimlach ik door de regen dankzij deze ervaring hier heen.

Voor alle mensen die uit de stortbui zijn gestapt, maar de kou nog voelbaar merken in de warmte: droog hier maar lekker op.